Godzina 18:00 zbliżała się nieubłaganie. Nadszedł czas, najwyższy czas zająć się spełnianiem własnych marzeń.

W kościele mieli być kwadrans przed rozpoczęciem całej uroczystości, aby załatwić w zakrystii sprawy formalne. Jako, że świadek zapomniał, że ma pomóc w fazie 1 (przygotowania) a świadkowa miała problem z wpięciem welonu mieli kilka minut opóźnienia. Napięcie zwiększył nagły przyjazd znajomych Panny Młodej, w momencie, gdy wsiadali do samochodów i mieli wyjeżdżać do Kościoła. Chwila konsternacji, przeszła w delikatną panikę, następnie przekształciła się w zdrowy rozsądek nakazujący szybko schować przywieziony przez nowo przybyłych tort do lodówki i zabierać się do kościoła („kto zaniósł ten tort nie pamiętamy”).

Pogoda była piękna. Upał lipcowego popołudnia łagodził dość porywisty wiatr, który jak się okazało później, miał przynieść gościom trochę rześkiego powietrza, wraz z wielką ulewą. W końcu załadowali się do samochodów i odpalili silniki niczym kierowcy aut wyścigowych (bardziej tych Wrak Atak niż rajdowych).

Spieszyło im się, chociaż zegar miał dla nich więcej litości i wskazywał na to, że jednak zdążą. Przejechali kilka metrów gdy zatrzymał ich stary znajomy, ten z pijaczków, których życie potoczyło się tak, że parali się zbieraniem złomu, aluminium czy dodatkowych prac na gospodarstwach, aby zarobić na bochenek chleba i butelkę taniego wina. Niejednokrotnie oszukiwał, czasem coś ukradł, pomieszkiwał w stodole na sianie czy w starych szopach, ale w prostocie tkwi największa życzliwość i zdolność miłości. Tylko próbując udawać kogoś kim się nie jest komplikuje się własne życie i życie innych.

Zatem Pan-Przyjaciel („nazywamy go przyjacielem domu, a od dawna funkcjonuje jako Rumcajs – nie pytajcie dlaczego”) zatrzymał korowód weselny delikatnie chwiejąc się na nogach. Z trawy podniósł wymięty bukiet kwiatów (podobno czekał przy drodze już od godz. 14:00) i podał go przez okno Pannie Młodej ze wzruszeniem w głosie składając jedne z najpiękniejszych życzeń jakie wtedy usłyszeli: „Oby Wasze życie było lepsze od mojego”, dostał butelkę czegoś, czego pewnie już dawno nie pił, i podziękował życzliwie kilka razy.

Zapowiadało się miło.

Na szczęście dojechali do Kościoła na czas. Większość gości już tam na nich czekała. Cudowne uczucie. Wychodzili, jak królewska para otoczeni przez ludzi, którzy ich kochali i którzy przybyli tam specjalnie dla nich z różnych stron świata (Anglia, Holandia, Włochy, Chicago, Norwegia) i Polski (Lublin, Lubartów, Dukla, Białystok, Warszawa, Orłów Murowany, Kraśnik, Radom, itd.)

Wszyscy słali im serdeczne uśmiechy i okrzyki zachwytu. Słońce grzało im twarze. Nikt się nie spieszył, nikt się niecierpliwił, każdy czekał podekscytowany i szczęśliwy, że może w tym uczestniczyć.

Zatem ruszyli załatwić formalności. W zakrystii czekał na nich sam proboszcz (w końcu zażądali sporą sumkę za ślub, którego nie udzieli żaden z nich) z dokumentami do podpisu: Pan Młody, Panna Młoda, świadek, świadkowa i gotowe. To właśnie tam pierwszy raz przymierzyli obrączki, przed tym, jak mieli je oddać Kapłanowi do położenia na ołtarzu. Ks. Piotr stresował się bardzo (to jego pierwszy ślub udzielony rodzinie do tego wyrwał się z rekolekcji na których był opiekunem grupki niesfornych dzieciaków i miał lekką gorączką – pewnie bardziej ze stresu niż z choroby).

Nastąpiła chwila niepewności – przymiarka obrączek. Pan Młody włożył i zdjął z lekkim oporem, Panna Młoda włożyła (a raczej wcisnęła) złoty krążek z większą trudnością a zdjąć nie mogła w ogóle. „I co teraz” – z lekkim niepokojem stwierdził Ksiądz. „Nie stresuj się damy radę. W razie czego Kacper jak będziesz całował obrączkę to weź ją trochę pośliń lepiej wejdzie”. 😉

Formalnościom stało się zadość, do zakrystii wszedł Ksiądz, który skończył sprawować wcześniejszą mszę ślubną. Czas ruszać.

Jeszcze chwilę stali pod kościołem czekając aż rozejdą się goście poprzedniej pary, która teraz, jako mąż i żona przyjmowała życzenia. Ostatni łyk wody, ostanie uśmiechy, oddechy i do dzieła. Goście zajęli miejsca w ławkach a Para Młoda stanęła w drzwiach kościoła czekając na księdza i pierwsze tony marsza weselnego, który nie bardzo udał się Panu Organiście.:)

„Co działo się dalej wszyscy wiedzą. Piękna uroczystość, piękne kazanie, piękny śpiew, wspaniali ludzie.

Później słyszeliśmy, że uroczystość była niezwykła, my pewni swojej decyzji, szczęśliwi i w ogóle nie widać było po nas że się stresujemy – zdradzimy Wam tajemnicę nie stresowaliśmy się:)) Były momenty wzruszenia, które chwytały za gardło, chwile lęku, że coś wyjdzie nie tak i całe minuty radości że to już, teraz i niedowierzania – naprawdę?

Gdyby to było możliwe chętnie przeżylibyśmy coś takiego jeszcze raz.”

 

25 lipca – Przygotowania

Wbrew przesądom spaliśmy bardzo dobrze i gdyby nie świadomość powagi dnia i spraw, które wymagały jeszcze dopięcia pewnie wylegiwalibyśmy się w łózkach do południa. W końcu do domu wróciliśmy po 1 w nocy o północy jedząc obiad i kolację w jednym.

Tak więc wstaliśmy, spokojnie wypiliśmy kawę i zjedliśmy śniadanie. Następnie zajęliśmy się odbieraniem telefonów i wieszaniem firanek w pokoju, w którym Kacper miał się przygotowywać do ślubu. W zasadzie to nie tylko wieszaliśmy firanki, ale jeszcze ścieraliśmy kurze i ustawialiśmy meble:)

Na 11:00 Kacper uciekł do fryzjera. Ewa zaraz po nim. Wizytę u wizażystki miała wyznaczoną na godz. 12:00. Świadkowa zapomniała, że obiecała ją tam zawieźć, więc na ratunek przybył Super-świadek z Super-przyszłym-Mężem.

W drodze do kosmetyczki zajęchaliśmy jeszcze po przypinkę do włosów, która okazała się rozmiarów prawie jak minibukiet. Ale co Ewa mogła teraz zrobić? Kwiaciarka polecona, więc teoretycznie sprawdzona. Niestety Super-przyszła-Żona była zawiedziona.

W „Lookusie” już czekała Kamila ze swoim trzecim okiem:) (fotograficznym oczywiście). I tak ona robiła zdjęcia, a Ewa odprężona wybierała kolor maskary i cieni do powiek rozmawiając z kosmetyczką o przedślubnych przygodach (dzieliłyśmy się doświadczeniami m.in. z księżmi proboszczami naszych parafii).

Po niecałej godzinie przyszła Panna Młoda z obrotowego krzesła wizażystki przesiadła się na nieco wygodniejszy fotel fryzjerki. Jakie szczeście, że nie czesała jej ta kobieta, która mając śmiałość nazywania się fryzjerką męczyła, jak się okazało koleżankę Super-narzeczonego, a zatem i Super-narzeczonej, jeszcze długo po ich wyjściu z salonu. A jak okazało się na ślubie wspomniana koleżanka w konsekwencji tych kilku godzin miała na głowie malutką burzę loków, która „przeszła bokiem” jeszcze przed północą.

Na szczęście pani, która zajmowała się Panną Młodą bardziej znała się na rzeczy. I nawet mimo tego, że Internet mobilny odmówił posłuszeństwa i pieniądze na koncie zniknęły razem z siecią, co uniemożliwiło załadowanie e-maila ze zdjęciami propozycji fryzur („ależ oczywiście, że miałam je w galerii, ale galeria już od tygodni odmawiała mi posłuszeństwa – włączyć galerię niejednokrotnie równało się z zawiesić androida”) ona już z opowiadania zdawała się wywnioskować co „w głowie piszczy”.

I tu ponownie przyszły mąż niczym SUPERBOHATER zjawił się z resztką wygazowanej coli, nową fruzurą (tylko nie czochrać – taki nakaz dała mu fryzjerka) i routerem wi-fi. Panna Młoda mogła odetchnąć spokojnie, a przyznaje szczerze, że trochę się wystraszyła – „w końcu nie jestem dobra w opowiadaniach”. Pani fryzjerka mogła zatem z łatwością pomylić koncepcje (tak jak ta lubelska przed wieczorem panieńskim). Na szczęście wszystko wyszło super i nawet tą wielką przypinkę udało się jakoś zasadzić gdzieś wśród gąszczu loków i wsuwek.

Zatem zadowolona i wypieszczona przyszła-Żona wróciła do domu, po drodze zajeżdżając z fotografką do kwiaciarki po bukiety i butonierki? (patrz opis przypinki:/).

Było ok. 14:00, może 15:00 Super-Narzeczony wrócił przyozdobionym Super-Samochodem z suknią ślubną i garniturem i zamówił obiad. Pizza przyjechała wcześniej od świadka, ale w czasie, w którym powinniśmy się już szykować. Zdążyliśmy jeszcze w konspiracji potańcować w naszym sadzie przypominając sobie kroki pierwszego tańca, który przygotowaliśmy dla gości.

Usiedliśmy zatem spokojnie ze świadkową, przyjaciółmi i rodziną i wchłonęliśmy po kawałku pizzy popijając białym winem, jak szaleć to szaleć, aby za chwilę zacząć przygotowania.

 

„Trochę się stresowałam, ale miałam ogromne wsparcie w rodzeństwie (cały dom przygotowali dla nas na ten dzień) i w przyjaciołach, a przede wszystkim wiedziałam, że podjęłam już decyzję i nie ma co panikować trzeba tylko dobrze wykorzystać dany nam czas. Stres więc przychodził falami i z odpływem znikał:)”

 

„Trochę się stresowałem, ale bardziej byłem podekscytowany i w sumie nie mogłem się doczekać, kiedy w końcu będę Ją miał za żonę:)”

 

Jak towyglądało zobaczcie sami:)

 

P.S. Nie umieszczamy tutaj wszystkich zdjęć. Tylko te wybrane. Nadal zatem warto przy okazji jakiegoś spotkania obejrzeć całość:)

Już niedługo, pojawią się tu nasze zdjęcia ze ślubu!!